Παπάζογλου:
Δευτέρα ξημερώματα
βρήκα στα χαρακώματα
του έρωτα το τέλος.
Ένα φτηνό σημείωμα
στου κόσμου το τελείωμα
στα στήθια μου σαν βέλος.

Αλκαίου:
Σε παίρνω στο τηλέφωνο
γυρεύω μια διέξοδο
και μια γλυκιά κουβέντα.
Να στάξει λίγο βάλσαμο
μες στο δικό μου βάσανο
γαρύφαλλο και μέντα.

Ρεφρέν (μαζί):
Μια φίλη θέλω για να της μιλήσω,
το πρόβλημά μου να της εξηγήσω,
για τη χαμένη αγάπη μου
να πω στο φιλαράκι μου.

Αλκαίου:
Δευτέρα ξημερώματα
είπα "θα `ναι καμώματα
σαν τα γνωστά της λάθη".
Μα αυτή κλαίει κι οδύρεται
κι ο πόνος της ξεχύνεται
απ’ της καρδιάς τα βάθη.

Παπάζογλου:
Θυμάμαι λόγια και φιλιά
τότε που μ’ είχε αγκαλιά,
μα τώρα που `χει φύγει
μου άφησε το βλέμμα του
παρέα με το ψέμα του
μες στου μυαλού τη δίνη.