Μες τον παράδεισό μας μοναχός
στους δρόμους, στις βιτρίνες τόσο φως
κάποτε οι κούκλες μοιάζαν σαν χορός
και γελούσες, μ’ αγαπούσες.

Όσες φορές κι αν μ’ αρνηθείς
θα ‘μαι εκεί
όσες φορές κι αν σκοτωθείς
σου ‘χω ζωή
και της καρδιάς την φυλακή
πάντα ανοιχτά
έλα στην χαρά, έλα στην χαρά.

Τι πάει να πει για πάντα τελικά
στον κόσμο αυτό που φεύγει και ξεχνά
είναι που εμείς στου δρόμου τα μισά
κι αν χαθούμε, θα βρεθούμε.

Όσες φορές κι αν μ’ αρνηθείς
θα ‘μαι εκεί
όσες φορές κι αν σκοτωθείς
σου ‘χω ζωή
και της καρδιάς την φυλακή
πάντα ανοιχτά
έλα στην χαρά, έλα στην χαρά.

Όσες φορές κι αν πεις βροχή
ήλιος θα βγω
όσες φορές κι αν δεις γκρεμό
σου ‘χω ουρανό
και της καρδιάς την φυλακή
πάντα ανοιχτά
έλα στην χαρά, έλα στην χαρά.