ως απειλή ουρανού
ως προσδοκία βούρκου ξεφτισμένη
τα πλευρά μου συγκρατούν το φως
τη στάχτη, τη φωνή

με υποθέτω
ως συλλαβή
ως γράμμα αργοπορημένο

ώς αύριο
που θα ’μαι άλλη