Έχει μέρη ξακουστά και φημισμένα
μεγαλεία κι ομορφιά η ξενιτειά
και παλάτια μες τη θάλασσα χτισμένα
σαν στο Βόσπορο και σαν στη Βενετιά

Όμως όλα αυτά τα παραβγαίνει
και στον κόσμο όλον βάζει τα γυαλιά
στης Αθήνας μας τα πόδια ξαπλωμένη
σα ναζιάρικη νεράιδα του Φαλήρου η ακρογιαλιά

Φαληράκι χρυσό
που 'χεις χάρη και χωρίς φεγγάρι
όταν γέρνεις μισό
στην Καστέλλα είσαι μούρλια, τρέλα

Κι όταν όλα σου τα βράχια στην αράδα
η πανσέληνος φωτίζει τη Γλυφάδα
τύφλα να 'χουν όλοι οι τόποι κι η Ευρώπη ωχ, ωχ, ω
Φαληράκι χρυσό

Στο βασίλεμα του ήλιου πόσοι γέροι
σε σεργιάνισαν με νιάτα στην καρδιά
και το βράδυ ποιος Μιμίκος και ποια Μαίρη
δε φιλήθηκαν σε κάποια αμμουδιά

Κάθε βράχος σου και λιμανάκι
κάποιον όρκο θα 'χει ακούσει μια φορά
κάθε πέτρα σου και κάθε βοτσαλάκι
από κάποιας θα 'χει πέσει την καρδούλα τη σκληρά