Έντρομη χτύπησε την πόρτα μου η νύχτα
Σαν να την κυνηγούσαν ληστές.
Δεν είχα λόγο να αρνηθώ καταφύγιο
Σ’ ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα.
Μπήκε. Ξημέρωσε έξω βίαια
Μ’ ένα άσπρο φως χειρουργείου.

Έτσι διδάχτηκα να δεξιώνομαι το τέλος.
Ως μια συνύπαρξη, ως πράξη καλοσύνης
Προς μια κυνηγημένη γυναίκα.
Στέκει στην άκρη της ζωής που μου μένει
Τυλιγμένη στα βαριά της παπλώματα.
Δεν απαιτεί, δεν καταγγέλλει, δεν ομολογεί.
Πιο συχνά δέχεται από τα χέρια μου
Αντί τροφής ένα μπουκέτο μαργαρίτες.
Όταν πλένω τα τζάμια μου τις βρίσκω
Σχεδιασμένες από την άχνα της πνοής.
Εκείνα αστράφτουν, η γυναίκα χαίρεται,
Εγώ, όπως είναι λογικό, σωπαίνω.

Χιονισμένη από σφαγή κι επιστήμη
Η πόλη έξω συνεχίζει να αναπτύσσεται.
Τρίζει η μεσοτοιχία ανεπαίσθητα
Σαν τα οστά παιδιού που μεγαλώνει
Χωρίς δικαίωμα στον θρήνο της αγάπης
Χωρίς ελπίδα σε σκοτάδι αγκαλιάς.