Μισάνοιχτη η πόρτα και φανερά τα τραύματα
Δεν είμαι αυτός που βλέπεις, ούτε κι αυτός που ήξερες
Μπορεί και να΄μαι ο φόβος, που σε κοιτά κατάματα
Μπορεί και να΄μαι ο ίδιος, που σου ΄χει τάξει θαύματα

Που να σε πάω μια βόλτα, ήσυχα να τα πούμε
Τίποτα δε συμβαίνει, τίποτα δεν κινείται
Στην ίδια θέση ο πόνος μας και δε μετακινείται
Όσο και να χορέψουμε όσο κι αν ζαλιστούμε

Ρώτα με να μαθαίνω, κράτα με, αν θες να χαίρομαι
Κράτα και τα μικρά σου και τα μεγάλα αινίγματα
Στα δύσκολα σε θέλω να μου φωνάζεις έρχομαι
Στα χέρια σου να πέφτω, στο σώμα σου να δένομαι