Όταν πια βρεθώ στον τόπο μου
θα είμαι περίπου εκατό χρονών
τη νύχτα που θα πέσω να κοιμηθώ
πρέπει να πω στον Τζων ότι δεν χρειάζεται
σαξόφωνο για το βραδινό σιωπητήριο
παρά μόνον ένας επίδεσμος στα μάτια
τα στήθη της και η τρομπέτα του Μάιλς

Εκεί ακριβώς που τα υπέροχα ποτάμια συναντιούνται
τα γεμάτα αίμα ρουθούνια μου να χάνονται μες
στην τυφλότητα του Ομήρου, όπως φτερουγίζουν
τα κουπιά με ρυθμό κοφτό, προς το πέτρινο κρεβάτι
της Χάρυβδης

[Σκεπάστε με Πεύκα εσείς/εσείς/ Κέδροι με αναρίθμητα
κλαριά/ κρύψτε με/ κάντε με/ κάντε με να ονομάσω όλα όσα
έβλεπα]