Έχω τα ταξίδια μου
κληροδότημα των θαλασσών
των θαλασσών της αναμονής μου
Πλέω σε καθαγιασμένα νερά
νύχτες που εμπιστεύομαι
σιωπές απ’ τους Λαούς
υποφέροντας απολεσθέντες χώρες
χτίζω-
θριαμβευτικά μέσα από πρώιμες αλήθειες
παράθυρα στον ουρανό
που όλο χάνει ύφος
Κι έτσι οι δείχτες από το ρολόι του χρόνου
σταυροί μυρωμένοι
όλο νομίζω πως σταματούν σε νέα Εποχή-
Κείνη η μακρινή πατρίδα
που πια δεν έχει τέλος
σ’ όλο τον κόσμο μοιάζει να ’ναι η ίδια
-βάρβαρη μουσική στο στήθος μου
και κάθε λίγο
σχεδόν φθάνω στο καστανό της χώμα
επαναστάσεις – αίματα – λυγμοί
κι όλο πλησιάζει
σα ξεχασμένη νιότη
κι όλο απομακρύνομαι γερνώντας—
άνθρωποι ακίνητοι σαν ύπνος
με νοήματα ακατάληπτα
ώσμωση καμένου ονείρου-
γονατίζω έξω απ’ το νερό
τα στάχυα αναμμένα
Μεγάλη Πέμπτη
και να επιστρέφω σε μνημόσυνα
ωριμασμένα
για να εξαγοράσω λίγο θάνατο
απ’ τα εγκόσμια