Εμένα με γέννησε ο πόνος κι η ανάγκη
Οι φίλοι μου ήτανε δέντρα και βράχοι
Τα χέρια μου γίναν κλαριά που δεν σπάνε
Τα μάτια μου φλόγες που δίκιο ζητάνε.

Χτυπάω τα πόδια στη γη και φωνάζω
Στο άδικο ποτέ μπροστά δεν δειλιάζω
Γέννα η ψυχή μου φωτιά και σας καίει
Η Κρήτη δεν έμαθε ποτέ να κλαίει.

Εμένα με σμίλεψε ο ήλιος κι η αλμύρα
Ποτέ δεν χαρίστηκα ότι κι αν πήρα
Για σπίτι μου είχα κελιά και καράβια
Ο ήλιος μου ήταν θυμός και σκοτάδια.

Χτυπάω τα πόδια στη γη και φωνάζω
Στο άδικο ποτέ μπροστά δεν δειλιάζω
Γέννα η ψυχή μου φωτιά και σας καίει
Η Κρήτη δεν έμαθε ποτέ να κλαίει.