Καράβι με μαύρα πανιά
σε άρπαξε κάποια βραδιά
και τα σωθικά μου, γλυκιά συντροφιά μου
τα σκάβει σκληρή μοναξιά

Όσο βαθιά κι αν πονώ
για το δικό σου χαμό
δεν θα λυγίσω, όσο θα ζήσω
θα σκίσω τη γη να σε βρω

Σαν έρμο της νύχτας πουλί
μονάχος γυρνώ στη ζωή
για σένα σπαράζω, ρωτώ και φωνάζω
αν σ' είδε κανείς να μου πει

Όσο βαθιά κι αν πονώ
για το δικό σου χαμό
δεν θα λυγίσω, όσο θα ζήσω
θα σκίσω τη γη να σε βρω