Και ήταν το καράβι του Θησέα πάντα πρόθυμο να μας πάει μακριά. Κι εκείνος
άκουσε τις ικεσίες μας, άλλαξε τα μαύρα του πανιά. Μα δεν είχε λευκά. Κι ο ουρανός
διαφώνησε. Άρχισε η ατέλειωτη βροχή. Έσχιζε τα πανιά η τραμουντάνα. Κι ο
πολικός αστέρας άφησε πίσω του το φως το λαμπερό, ταξίδεψε ολομόναχος για
άλλους γαλαξίες.
Το Πέλαγό μας θα το λέγαμε Θυσαίο. Μα μόνο οι ψυχές οι πιο καθάριες, οι πιο
γενναίες, δίνουν το όνομά τους στις άγριες γαλάζιες θάλασσες.
Αιγαίο. Υπάρχει δημιουργία χωρίς θυσία; Με ρώτησαν τ’ αστέρια. Είχαν ξεμείνει στο
στερέωμα να λάμπουν με μπρίο και ρυθμό.