Καθισμένη έξω στην αυλή
ακούει
Δυο γυναίκες ψιθυρίζουν
λένε για τον Αι’-Νικόλα
-Σάββατο βράδυ
και το καντήλι σβησμένο
-Ποιος θα βρεθεί να το ανάψει;
-Πώς να πας στο νεκροταφείο
μέσα στη νύχτα;

Οι μεγάλοι είναι αστείοι
φοβούνται τους νεκρούς
Ξεκίνησε αμίλητη

Είμαστε όλοι μια εκκλησία μέσα σε κοιμητήρι.
Ανάβει το καντήλι. Εύχεται να δει τον Άγιο να κάνει
το φως του καντηλιού του φάρο. Να προστατεύει όσους
ζητούν τη βοήθειά του. Και όσους δεν τη ζητούν. Πηγαίνει
ξανά και ξανά. Προσεύχεται. Ποτέ για τον εαυτό της
χωριστά. Πάντα πλάι στο φως που ανάβουν τα χέρια ενός
παιδιού. Το όραμα γίνεται αρχέτυπο. Αλλιώς γιατί να βλέπει
το φως το χρυσαυγές όση έκταση, όσα χρόνια μακριά
και αν βρίσκεται;