Γεννιέται ή γίνεται ο άνθρωπος, είτε είναι ποιητής
είτε τεχνίτης;
Το ασανσέρ φτάνει στον δεύτερο όροφο. Οι γονείς τού
Γιώργου σπρώχνουν προσεχτικά την πόρτα. Ο Γιώργος
βγαίνει μόνος με το κεφάλι ψηλά. Χαμογελά και ο διάδρομος
της αστικής οικοδομής γίνεται το πιο λαμπερό σαλόνι
τού πιο παραμυθένιου παλατιού. Η μουσική από την αόρατη
ορχήστρα ακούγεται διακριτικά.
Έκλεισε πρόσφατα τα δύο και ξέρει πια να μιλάει.
— Γιαγιά μου, μάκια να γίνεις καλά;
— Ναι, παλικάρι μου.
— Μου, μάκια. Τώρα θα γίνεις καλά, γιαγιά μου.
— Θα γίνω, παλικάρι μου, και για τα μάκια τα δικά
σου και γιατί το Μέλλον ξέρει να χρησιμοποιεί σωστά το
Χρόνο του.
Μπήκε στο σπίτι ευχαριστημένος. Όσα δεν κατάλαβε
τα ένιωσε, έτοιμος να χτίσει το μέλλον με χαμόγελα και το
κεφάλι ψηλά, με ό,τι δηλαδή λείπει από τη ζωή μας σήμερα.
Ξέρει ότι ο άνθρωπος γεννιέται μια φορά και ξαναγεννιέται
κάθε στιγμή της ύπαρξής του, μια σταλιά κάθε φορά
πιο ώριμος, μια σταλιά κάθε φορά πιο όμορφος. Ξέρει
ακόμη πως όταν μεγαλώσει θα ζει σε έναν κόσμο πολύ πιο
ανθρώπινο.
Όλοι οι δρόμοι που δεν διαβήκαμε ως τώρα οδηγούν
σε ανήφορο.