Ξέρω μια νύχτα εξοχή
που ανθίζει τη σιωπή μου
κι έχει φεγγάρι γιασεμί
που ραγίζει την ψυχή μου.

Ξέρω μι’ αλήθεια μυστική
που διαβάζει τη ζωή μου
κι έχει το φως και τη φωνή
για να κρίνει την πληγή μου.

Δεν είμαι αυτό που έχω
ούτε έχω αυτό μου θέλω.
Δεν έχω αυτό που είμαι
ούτε είμαι αυτό που θέλω.

Ξέρω μια νύχτα που ξεχνά
και κοιμάται στα μαχαίρια.
Όταν ξυπνάει μου ζητά
να πλυθεί στα δυο μου χέρια.

Ξέρω μι’ αλήθεια κοφτερή,
σημαδεύει την καρδιά μου.
Μοιάζει με δίκοπη ευχή
και με θύελλα της άμμου.

Δεν είμαι αυτό που έχω
ούτε έχω αυτό μου θέλω.
Δεν έχω αυτό που είμαι
ούτε είμαι αυτό που θέλω.