Δυο φίλοι με συνάντησαν μια μέρα
και μου ‘πανε γιατί είμαι σκεπτικός,
απέναντι περνούσαν τροχοφόρα
και μέσα μου χτυπούσε ο πανικός.

Του έρωτα χτυπούσε η σειρήνα
απόγευμα στις έξι στην Αθήνα.

Σ’ αυτόν τον πόλεμο σ’ αυτούς τους λόφους
μόνος αισθάνομαι χωρίς συντρόφους,
έχω προαίσθημα ότι θα χάσω
νιώθω αιχμάλωτος και πάω πάσο.
Σ΄ αυτόν τον τύραννο θα υποκύψω
σπάω σαν άγαλμα που ‘ναι από γύψο.

Στις δώδεκα που αλλάζουν τα ρολόγια
κι η νύχτα κατεβαίνει απ’ τα βουνά,
τραβάω την κουρτίνα, περιμένω
τον άρχοντα που όλους μας κυβερνά.

Κι ο άρχοντας στις δώδεκα και κάτι
την πόρτα μου χτυπάει στο Παγκράτι.

Σ’ αυτόν τον πόλεμο σ’ αυτούς τους λόφους
μόνος αισθάνομαι χωρίς συντρόφους,
έχω προαίσθημα ότι θα χάσω
νιώθω αιχμάλωτος και πάω πάσο.
Σ΄ αυτόν τον τύραννο θα υποκύψω
σπάω σαν άγαλμα που ‘ναι από γύψο.