Έκοψες μια φλέβα απ’ το αύριο
κι έγραψες με μαύρο μαρκαδόρο
ήθελες να βάλεις κάποιον όρο
κι όμως το μυαλό σου ήταν άδειο.

Πάνω στη χλωμή σου επιδερμίδα
άπλωσε η μαύρη η μελάνη,
η ελπίδα τι να πρωτοκάνει
δεν γυρνάει εύκολα η σελίδα.

Κάρβουνο, μάτια από κάρβουνο,
τοπίο άγονο, βλέμμα σκαμμένο.
Φόρεσ’ τη μια φλόγα ακόρεστη
κι εγώ στην έξοδο σε περιμένω.

Γέρασα, αιώνες πέρασα
μέχρι να έχουμε τα ίδια χρόνια.
Χώρεσα, μέσα μου χώρεσα
και την εξέγερση και τη συμπόνοια.

Στις πληγές σου ανοίγω ορυχείο
νόημα και κύτταρα αλλάζω,
στα φυμέ σου κρύσταλλα βουλιάζω
στου κορμιού σου το ξενοδοχείο.

Όμως θέλω αύριο να ου δώσω
την καινούρια την υπόσταση μου .
για να σ’ έχω πάντοτε δικό μου
πόσο για τους άλλους να πληρώσω.

Κάρβουνο, μάτια από κάρβουνο,
τοπίο άγονο, βλέμμα σκαμμένο.
Φόρεσ’ τη μια φλόγα ακόρεστη
κι εγώ στην έξοδο σε περιμένω.

Γέρασα, αιώνες πέρασα
μέχρι να έχουμε τα ίδια χρόνια.
Χώρεσα, μέσα μου χώρεσα
και την εξέγερση και τη συμπόνοια.