Είδα όνειρο μεγάλο. Άραγε τι πάει να πει;
Βασίλισσα, λέει, είμουνα, αμάλαγη παρθένα.
Άγγελος πράος, φρουρός μου είχε κατεβεί
Κι όμως έχυνα δάκρυα, δάκρυα πικρά για μένα.

Δάκρυα πλημμύριζα καυτά, την νύχτα, την ημέρα
Κι εκείνος μάζευε τα τόσα δάκρυά μου.
Ναι, δάκρυα έχυνα πικρά, νυχτόημερα
Μα του κρυβόμουνα. Χαρά για την καρδιά μου.

Άνοιξε τις φτερούγες του, νύχτα, και- να τον!-φεύγει.
Κι ήρθε μια αυγούλα ρόδινη, ρόδινη κι ορφανή.
Τα μαραμένα δάκρυα κι οι φόβοι γίναν ζεύγη,
Δέκα χιλιάδες λόγχες και σκουτάρια δέσαν την φωνή.

Και πάλι ξαναγύρισε, γλυκός ο Άγγελός μου.
Μάταιος όμως ο κόπος του! Πέτρα είχα γίνει.
Της νιότης πάει, πέταξε, ο καιρός ο θαλερός μου.
Και τα μαλλιά μου ολόλευκα είχαν μείνει.