Βρέχει από τη αρχή του ονείρου
Σε νιώθω να βουλιάζεις
Και να ζητάς βοήθεια
Μοιάζεις να ξέφυγες από το κοιμητήριο
Που έκρυψε τη νιότη σου

Δεν χρειάζεται να μου το θυμίζεις κάθε βράδυ
Η ζωή πια δεν νοσταλγεί
Κι ο χρόνος γέμισε νερό

Όσο για κείνα τα καράβια π' αγαπούσες
Δεν φυγαδεύουν πεθαμένους
Μονάχα ζωντανούς που ονειρεύονται
Πως το τέλος
Είναι πάντα στην αρχή.