Στάλα τη στάλα στη σιωπή λιωμένος χρόνος
με χίλιες δυο μικρές σταγόνες σκόρπια δάκρυα
πώς μουρμουρίζει, πώς υφαίνει, πώς ξηλώνει
πώς στην καρδιά μου με κεντά κι ύπνο δεν
έχω πια.

Ανάγκη πάντα να βαδίζεις, τραγουδούσε
ανάγκη να ξεχνάς και να μη νοιάζεσαι
πέτρες κι αγκάθια μυτερά να μη φοβάσαι
γκρεμούς που χάσκουν μοναξιά, όνειρα αλλόκοτα.

Κι εγώ που μήτε ρώτησα πού πάω
μήτε τον κάματο μετρούσα, όταν μάτωνα,
μπροστά τραβούσα σαν ανύποπτο παιδάκι
ακολουθώντας τα πουλιά και τ’ άσπρα σύννεφα.

Στάλα τη στάλα στη σιωπή λιωμένος χρόνος
λιωμένο παγωτό στην πίσω σκάλα μας
αχνά γελάκια, κουβεντούλες και πειράγματα
κι η μάνα μας σαν ίσκιος να περνάει.