Είπαμε έρωτα εκείνη τη φωτιά
που μας κατάπινε με όλες μας τις μνήμες
που μας ανάσταινε μ’ εκρήξεις κατακόκκινες,
αγκαλιασμένα διάφανα κεριά.

Κι όπως ο νους μας όλο γύριζε στις φλόγες του
και ορεγότανε τη θέρμη τους, τη λάμψη
στάχτη στα χέρια μας, στα μάτια μας, αθέατη
προσπέρασε η άλλη ομορφιά.

Αργά το μάθαμε:
Πως γεννηθήκαμε θνητοί
πως δε χορταίνεται

μ’ εξήντα τέσσερις αισθήσεις, καν,
η ζήση.