Μάτια αναδύονται τις νύχτες στους καθρέφτες
άλαλα κύμβαλα φωτιάς δονούν τις φλέβες σου
και πού να γείρεις να κρυφτείς στο άδειο σπίτι σου
πώς κάτω πάλι απ’ τα χαρτιά σου να πλαγιάσεις
μικρό παιδί, παντοτινά έρημο έμεινες.

Δεν πολεμιέται ο καημός με στίχους μόνο
κι αν ξημερώνει, δεν το ξέρεις, μήτε νοιάζεσαι
βαριές κουρτίνες και σιωπή τον ήλιο κλέβουν.

Όλοι γεννιούνται μια φορά και μια πεθαίνουνε
εσύ του χάρου τι χρωστάς και σε παιδεύει
με τόσες πρόβες στη σκηνή, με άγρια δρώμενα:

Μήτε να ζήσεις να χαρείς, μήτε να φύγεις