Στην κάψα του μεσημεριού γυμνή κοιμόταν
κι ως βυθιζόταν σαν μωρό ίσα π’ ανάσαινε
ίσα που πάλλονταν τα δίδυμα φεγγάρια
και τα μαλλιά στην αγκαλιά γλυκά τα σκέπαζαν.

Κι έπειτα άδεντρη ακτή μίλια απλωνόταν
μήτε βαρκούλες αραχτές, μήτε και βήματα
μονάχα άμμος που ξανθή στον ήλιο άχνιζε
μέχρι τη γη των ξωτικών τη δασωμένη
και τη βαθύσκιωτη σπηλιά που οι θρύλοι λέγανε
χρυσός κι ατίμητα κοράλλια καρτερούσαν
όποιον με ξόρκια φοβερά τα μάγια έσπαζε.

Στην κάψα του μεσημεριού γυμνή κοιμόταν.