Θαρρώ πως είδα μια στιγμή να στροβιλίζονται
πριν να χτυπήσουνε μ’ ορμή στο πεζοδρόμιο
τα ζάρια- μα δε γύρισα να δω
και οι φωνές τους δε με πείσανε να μείνω.
Τίναξα μόνο με το χέρι μου απαλά
τη σκόνη από τα γόνατα σκυμμένος
σαν μέσα σ’ όνειρο θολό κι απομακρύνθηκα
βαδίζοντας αργά, χαμογελώντας.

Γιατί μετράει τελικά, μονάχα αυτό
με μάτια ολάνοιχτα κανείς με τη σειρά του
να βρει το θάρρος να την παίξει τη ζαριά
δίχως ποτέ του να νοιαστεί τι θα του φέρει.