“Δικό μου το ταξίδι – έλεγε ξανάλεγε-

δικό μου επίσης το μακρύ λευκό καράβι

κι όπου μ` αρέσει πάω κόντρα στον καιρό

κι όπου μ’ αρέσει ρίχνω άγκυρα κι αράζω”.

Δεν ήταν δα κανένας ναυτικός παλιός

δεν είχε αλάτι στα μαλλιά ρόζους στα χέρια

κι όσο κι αν θέριευε η καρδιά βαθιά στα στήθια του

δε φανταζόταν τον αχό το ανεμοβρόχι

δεν είχε δει το μαύρο-μωβ όμοιο με σύννεφο

ή κάποιας μοίρας αλγεινής το βαρύ χέρι

νύχτα να δέρνει το σκαρί και μεσοπέλαγα

όλα πικρές φωνές αφρός κι απελπισία.

Ήταν δικό του το σκαρί και το καμάρωνε

σε όλους έλεγε τα ίδια και τα ίδια

όμως δε θα ‘τανε ποτέ δική του η θάλασσα

μήτε κι ο άνεμος που σαλαγάει ψηλά τα νέφη.