Κίτρινο χειμωνιάτικο απομεσήμερο.
Ριπές μνήμης αναμοχλεύουν ηδονές λησμονημένες
κι απόηχοι ερώτων μυστικών
διασκορπίζονται σαν ξεραμένα φύλλα ενοχών
στον ουρανό της συνείδησης.

Σταχτιά, βαριά σύννεφα,
χτυπημένα από τους κεραυνούς της μνήμης,
αδειάζουν υποσχέσεις ανερμάτιστες
κι η ευεργεσία της βροχής ξεπλένει επιτέλους
τα θαμπά οράματα ενός έρωτα καταθλιπτικού.