Μας πιάσανε στα πράσα…
τηρήθηκε στο ακέραιο το έθιμο της διαπόμπευσης·
κουβαλητό με φέρανε στο σπίτι οι συμμαθητές
με αλαλαγμούς και …σταύρωσον,
να πούνε στη μάνα τα κατορθώματά μου.

Ήμουν ζωντανός·
αντάρτης στους αντάρτες, που κατέβαζαν
ρακένδυτους και ηττημένους στην Εγνατία.
Ήμουν νεκρός·
να φτύνουν διά της βίας οι περαστικοί
στο πτώμα ενός υποτιθέμενου προδότη.

Τώρα, συμμαθητές, σωπάστε,
γεννιούνται ποιητές.

Πετάξτε τα μαχαίρια σας μακριά
να μην τα βρουν οι καταραμένοι
και σφαχτούν μέσα στους στίχους.
Πετάξτε τα πιστόλια σας στη θάλασσα·
να γιατί αυτοκτονούν οι ποιητές:
της ζωής τα ποιήματα
είναι κάποτε θανατηφόρα.

Μέσα σε σκόνες γεννιέται ο ποιητής,
στον χωματόδρομο επιστρέφει,
καίγεται στις φωτιές του Αη Γιαννιού,
σαν τέφρα θα ξανάρθει
-αν ξανάρθει- με τον άνεμο.