Ποτέ δεν έμαθα που καρτερούν
τα φαντάσματα και οι σκιές,
από που παίρνουν τα πρώτα όνειρα της νύχτας
κι αν χωρούν λαθρεπιβάτες
στ’ όνειρο της ζωής.

Κάποτε σου έγραψα
με τ’ όνειρο που νόμισα άσπρο σκοινί,
στα χέρια μου τ’ αδρά πως θ’ άρπαζα,
κρίμα, αδύνατο ν’ ανέβω
και πως δηλαδή.

Εκείνη η τριχιά πληγιάζει
ακόμα τις παλάμες μου.

Εκείνο το ταξίδι που δεν έκανα
ακόμα με στοιχειώνει
αλλά την καθημερινή ανοησία
δεν τη χώνεψα.

Και πόσο χώρο να πιάσει,
δίπλα σε σκιές και σε φαντάσματα,
ένας λαθρεπιβάτης δίχως συμπράγκαλα;

Να ’ρθω μαζί σας
φορέστε μου φτερούγες
ξεκαρφώστε με