Με κυνηγά η ουρά των λέξεων.
Άγρια μεσάνυχτα με τραβάει και με τεντώνει
τόσο όσο να εισχωρώ
σε ερωτηματικές κρυψώνες.
Αθόρυβα έρπω στις αινιγματικές κτητικές
βλέπω πώς δένει η κεφαλαία θλίψη
με την τελεία του θανάτου.
Οι προσδοκίες χάσκουν στη γωνία, αμίλητες αρχικά
έπειτα θυμώδεις για την αυτοπάθειά τους.

Οι χρόνοι-φωτοσκιάσεις, διατρέχουν το ποίημα.
Με έλκει η σήψη των αορίστων
των παρατάσεων ο ενεστώτας, προπάντων
αυτουργός της αποστασίας των οριστικών.

Λέω να μεγαλώσω
να γίνω έμβρυο στην κοιλιά του ανέγγιχτου.

Σημαίνον-σημαινόμενο, σημείο.
Να ξεχωρίσω το έχειν απ’ το είναι.
Εδώ θάλασσα, εκεί έρημος
πριν πουλί, μετά δέντρο.

Ψηλώνω το θαυμαστικό
και πηδάω το φράκτη των συντελεσμένων.

Δίπλα μου, η νύχτα κουλουριάζεται.
Δαγκώνω το νόημα.
Αλλάζω δέρμα.

Ξημέρωσε.

Το ποίημα, φίδι στον κόρφο μου.