Σας ευχαριστώ που υπήρξατε αφορμή, του έγραφε. Το σχήμα της αφοσίωσης σφράγισε τ’ ασβεστολιθικά μου σπλάχνα. Ενίοτε επιτρέπω στην όραση να συμπλεύσει με το θυμικό μου. Μα σήμερα, κάηκαν οι λέξεις μέσα στα βιβλία σας, το χαμόγελό σας αναζητά ορισμούς που αντιδικούν με την κοινοτοπία. Όλα συνοψίζονται σε μια μνημονική προίκα, ολότελα ατομική. Στην ιδιωτική πινακοθήκη μου κράτησα περίβλεπτη θέση για σας που όλο αίμα ανθίζατε μέσα στο μπλε πουκάμισο. Αυτές οι προσωπικές μυθολογίες θα μείνουν πάντα ανιστόρητες. Τα βράδια της εσωτερίκευσης, εγώ θα σωματοποιώ ασκήσεις ύφους.