Τον άσο πάντοτε στα χέρια σου κρατάς
και όλο ρέστη, όλο ρέστη με αφήνεις,
μα περιμένω για να δω που θα το πας
και με τι φύλο τελικά θα μ’ απομείνεις.

Εγώ καλή, καλή, καλή
κι εσύ με άλλη στο χαλί,
άιντε να δούμε που θα βγει
αυτό το μόνιμο βιολί.

Το σκάρτο εξάρι σου είμαι εγώ και το πετάς
κι αξία πια καμία δεν του δίνεις,
η ώρα θα ‘ρθει που κι αυτό θα το ζητάς
όταν μια μέρα από άσους θα ξεμείνει.

Εγώ καλή, καλή, καλή
κι εσύ με άλλη στο χαλί,
άιντε να δούμε που θα βγει
αυτό το μόνιμο βιολί.