λΟ θάνατος δεν έχει ωράριο.
Συνήθως έρχεται πρωί
απαριθμώντας τα θέλγητρα της κόλασης
ή τις ανήθικες προτάσεις της ελπίδας.
Ανώφελος αντίλογος
εσπρέσο fredo
κι ο καθένας στη δουλειά του.

Άλλοτε καταπλέει μεσημέρι.
Καταναλώνει παραινέσεις δοκιμάζοντας
καλοψημένες παραλείψεις της ημέρας
προτού κατασκηνώσει στο στομάχι μου
βαρύς κι ασήκωτος
σαν μολυβένιο τόπι.
Με λίγη κόκα-κόλα τον ξορκίζω.

Στο δείπνο ακατάλυτο πρωτόκολλο.
Επίσημη αμφίεση, ποτήρια κολονάτα.
Καθόμαστε απέναντι
στο δάσος των κεριών
διαβάζει στίχους ποιητών καταραμένων.
Του ρίχνω σκόνη στο κρασί
κι αποκοιμιέται.

Μόνο τη νύχτα είναι επικίνδυνος.
Aγαπητοί συνεπιβάτες, προσοχή:
Aν προσπαθήσει να σας κλέψει ένα όνειρο
κάντε τον πεθαμένο.