Όλα τα χέρια δεν είναι κλώνοι τριανταφυλλιάς
Όλα τα δάχτυλα δεν κατοικούν σε δροσερά ποτάμια
Όλα τα αηδόνια δεν είναι στολίδια χαράς

Τα κομμένα φύλλα περιπλανιούνται γύρω απ’ τα δέντρα
Τ’ άλογα τρέχουν αλαφιασμένα στα μονοπάτια
Τ’ άνθη ετοιμάζουν το φέρετρο των εποχών

Χαρείτε την άνοιξη χαρείτε

Τα πιάνα λησμόνησαν τους καπνούς των πεθαμένων παιδιών
Οι λάμπες δεν προστατεύουν τα όνειρά τους

Ένα μικρό κυκλάμινο ολομόναχο
Προσεύχεται μπροστά στη δύση

Κι όλα τα κορίτσια γονατιστά
Χαρίζουν τα μάτια τους στις βιολέτες

***

Κοιμητήριο τούτης της χρονιάς
Σκαμμένο με το φώς των δακρύων
Εγκαταλειμμένο στην αρχαιότερη βλάστηση
Τόσο γαλήνιο σαν τέλμα φθινοπωρινό
Τόσο γλυκό για ν’ αγαπήσεις το θάνατο

Πυρακτωμένα αγκάθια μέτωπα γυμνά
Σκληρό κοράλλι του μαρτυρίου

***

Είχε μάθει την αθωότητα των φτερών
Τα κρίνα του αγρού
Τη ζεστασιά των καρπών

Είδε τούς κήπους σπαρμένους με παιδικά χαμόγελα
Και μ’ άσπρα λουλούδια

Είδε τις στέγες που έλειωναν ρόδινες
Στα πρώτα φιλήματα του καλοκαιριού

Είδε γυναίκες που ξερίζωναν τα μαλλιά τους
Άντρες ανυπεράσπιστους να τους σκοτώνουν

Είδε τέσσερα νεκρά περιστέρια
Να φρουρούν
Την καρδιά τού μοναχικού Ρόδου

Είδε τη διαφάνεια
Να τινάζει πάνω στα κρύσταλλα
Την αγγελική κόμη της

***

Τα σύννεφα κρεμνούν τις εικόνες τους

θρυμμάτισε το δοξάρι της η χαραυγή
Ο ουρανός έχει χιονίσει τα πρώτα του βλέφαρα

Θρηνείστε τον Άδωνη

Τα πράσινα κλωνάρια τού κορμιού Του
Τη γαλάζια φλέβα της υπομονής Του
Τον καρφωμένο ήλιο του στήθους Του
Τα μαργαριτάρια των ματιών Τον
Τ ή λαμπερή ομίχλη τής φωνής Του
Τον ματωμένο ίσκιο της νυφικής κλίνης των μαλλιών Του

Φυλάξτε τα διασκορπισμένα μέλη Του
Μέσα στα πιο λευκά σεντόνια
Για να ’ρχεται κάθε άνοιξη να τ’ ανταμώνει

Κι ας απλωθούν τα δάκρυα
Να γίνουν πέπλα γιασεμιών
Και να ντυθούν τα χρώματα τ’ ουράνιου τόξου
Κι ας ανεβούν την κλίμακα των αρωμάτων

***

Παστάδες του όρθρου
Οι τάφοι πληθαίνουν

Η ανθρώπινη σάρκα
Χάνει το βάρος της

Μια στάλα αίμα μεγαλώνει μεγαλώνει
Ώσπου να γίνει ρόδο
Ώσπου να γίνει ανεμώνη
Κηλίδα φωτεινή
Μάτια ευρύχωρα πιο στιλπνά
Κι απ’ όλη τη θάλασσα
Λάμψη και τρόπαιο της καρδιάς

***

Όλη τη μέρα
Τα σκουριασμένα καρφιά πάνω στο δέντρο

Και τη νύχτα
Το κηροπήγιο του ύπνου της σελήνης

Κοίμισε η φλόγα τον καθρέφτη της
Κι απομακρύνεται με τους κορυδαλλούς