Μες σ’ έναν κήπο ξεφυλλίζει
Χιλιάδες φώτα μοναχή
Τι όμορφα που τη στολίζει
Μια ολόχρυση βροχή

Έχει του άνεμου την ορμή
Του ποταμού τη λυγεράδα
Πιο πελιδνή κι από αστραπή
Πιο άσπιλη κι από νιφάδα

Είναι τα χέρια της μικρές σχεδίες
Που ταξιδεύουνε στον ουρανό
Ίσως ροδόχροα περιστέρια
Που καταυγάζουν τον ωκεανό

Μα ξάφνου ως πάλι ανοιγοκλείνουν
Πελώρια βλέφαρα πάνω στη γη
Κι ανθοβολούν οι παγετοί
Μεμιάς να την καλωσορίσουν

Είναι ολοκαίνουργια είναι λευκή
Χαρούμενος μες στα μαλλιά της
Ο ήλιος ναυαγεί