Σκουριασμένο μάνταλο
Μιας πόρτας που έκλεισε
Και πιά δεν ανοίγει
Πόσο με συνεπαίρνεις!
Κι εσύ πρωτόφαντη ηλακάτη
Που αποσυνθέτεις
Των ονείρων μου τη συναρμογή
Και ύστερα ξαναϋφαίνεις
Μιαν ιριδόχρωμη λαμπηδόνα
Για να με στολίσεις
Την ύστατη στιγμή