Πλανιέται η μοναξιά
στους τοίχους της ψυχής μου∙
πλανιέται η σιωπή
στο καμαράκι της ζωής μου∙
η νύχτα θρυμματίζει την ελπίδα
το κόκκινο τριαντάφυλλο
μου ξεριζώνουν
από τα ξαφνιασμένα χείλη∙
δεν αγγίζω πια τίποτα
μόνο σκονισμένες επίπεδες επιφάνειες
γεμάτες χρόνο και μούχλα,
δε νιώθω τίποτα
μόνο παγωνιά
μια απέραντη παγωνιά
να παραμορφώνει αδιόρθωτα
το είδωλό μου
το είδωλο των ονείρων μου
το είδωλο της νιότης
που σαν κέρινη οπτασία χάνεται
στο σκοτεινό δάσος του παρελθόντος
το γεμάτο σκιές και ερωτηματικά∙
αναπάντητες φιγούρες
που θα χαθούν, θα ξεχαστούν
κάτω απ’ τον δυνατό ήλιο του αύριο∙
αντίο άνεμε
την ηχώ της φωνής μου
παράσυρε μακριά
και μη γυρίσεις ποτέ πια πίσω
να με κοιτάξεις
αντίο χαρά
αντίο χαμόγελο
αντίο ουρανέ που στον ίσκιο σου
ξαπόσταινα τα μεσημέρια
αντίο κόκκινο τριαντάφυλλο
γεμάτο αίμα και ζωή
από τη νιότη μου.