Βράδιασε και χαμηλώσαν οι ανάσες του Θεού
κι ένας γέρος ασπρομάλλης σε μιαν άκρη του βουνού.
Γράφει, σβήνει, ξαναγράφει σε μια πέτρα και μετρά
τα γεφύρια, τα φεγγάρια, τα καθάρια τα νερά.

Χίλια χρόνια ανεβαίνει κακοτράχαλα βουνά
μες στα κρύα, μες στα χιόνια, χίλια χρόνια ξαγρυπνά.
Μια πετάει με τον αέρα, μια μεθάει με τις βροχές
καταπίνει τα σκοτάδια και γεννιούνται προσευχές.

Τον κοιτάζω που κοιτάζει, κάπου πέρα μακριά
σαν καλύτερα ν’ ακούει του ανθρώπου την καρδιά.
Κουβεντιάζει με τη Δύση, βλέπει την Ανατολή
κι απ’ τα γένια του γλιστράει κάποιας νιότης το φιλί.

Αγαπάω τους ανθρώπους που ‘χουν μέσα τους φτερά
που δαμάζουνε τους τόπους κι ημερεύουν τα θεριά.
Αγαπάω τους ανθρώπους που μιλούν με τα πουλιά
που ‘χουν συντροφιά τα βράχια και τα δέντρα τα ψηλά.