Δες, τη ζωή μου κατέστρεψα,
μόνος το όπλο μου έστρεψα,
στο πρόσωπό μου, στο πρόσωπό μου.
Πίσω από μάσκες δεν χώρεσα,
χίλιες φορές αδιαφόρησα,
για το καλό μου, για το καλό μου.

Τι είναι αυτό που πίσω μένει,
η χαρά όταν σωπαίνει,
όταν σβήνει της ζωής το φως.
Ποιος θα νιώσει την ψυχή μου,
να γιατρέψει την πληγή μου,
αν δεν είσαι εσύ, για πες μου, ποιος;

Σε θέλω για μένα, μόνο για μένα,
με μάτια θλιμμένα κουράστηκα να ζω.
Κι αφού δε σε έχω μυαλό δεν ελέγχω,
στο τέλος μου τρέχω να μη σ' αγαπώ.

Τα μυστικά μου ασήκωτα,
λόγια και όνειρά ανείπωτα,
με έχουν στοιχειώσει, με έχουν στοιχειώσει.
Μέσα στο πλήθος δεν κρύφτηκα,
την συντριβή δε φοβήθηκα,
την έχω νιώσει, την έχω νιώσει.

Τι είναι αυτό που πίσω μένει,
η χαρά όταν σωπαίνει,
όταν σβήνει της ζωής το φως.
Ποιος θα νιώσει την ψυχή μου,
να γιατρέψει την πληγή μου,
αν δεν είσαι εσύ, για πες μου, ποιος;

Σε θέλω για μένα, μόνο για μένα,
με μάτια θλιμμένα κουράστηκα να ζω.
Κι αφού δε σε έχω μυαλό δεν ελέγχω,
στο τέλος μου τρέχω να μη σ' αγαπώ.