Τρεις μέρες τις καλόστηνε ο κυνηγός τις βέργες
τρεις ξόβεργες αγκαθωτές, τρεις κοφτερές λεπίδες
να πιάσουν το πουλάκι μου, μικρό και χαϊδεμένο.
«Άσε μου, Χάρε, το πουλί και κάρφωσε εμένα.
Άλλο δεν έχω να πονώ όπως κοιλοπονούσα
για να γεννήσω αητό, τον ξακουστό Ασπροπάρη
το γιο μου τον μονάκριβο, τον μοσχαναθρεμμένο.
Εμένα κόψε με στα δυο, μιλιά δεν θα ακούσεις.
Μόν’ άσε το παιδάκι μου μακριά να φτερουγίσει
απ’ του θανάτου το κλουβί, λυπήσου, να πετάξει».

Κι ο κυνηγός απάντησε κι ο κυνηγός μου λέει:
«Τι να την κάνω τη ζωή, γριούλα, που μου δίνεις;
Εγώ στήνω τις ξόβεργες πουλάκια για να πιάσω.
Με την καλή την ξόβεργα θα πιάσω το δικό σου».

Τρεις μέρες τις καλόστηνε, την τέταρτη γροικούσε
την πέμπτη τη φαρμακερή επιάσε το και πάει.