Απ’ του χορού τον κουρνιαχτό και της χαράς τη ζάλη
απόμερα καθότανε λιγνή σαν καλαμίτσα
του πεθαμένου η αδερφή και βαριανασταινούσε.
Θυμόταν τ’ αδερφάκι της, λουλούδι μαραμένο
που ‘τανε πρώτος στο χορό, πρώτος και στο τραγούδι.
Όταν την εκαλόπιαναν, κακότρεχε το δάκρυ
όταν το χέρι δίνανε, πετούσε το μαντήλι.
Μόν’ πήγε κι επιάστηκε στου πιο γερού τον ώμο.
«Κράτα με, γιε μου, κράτα με, σφένδαμε και πλατάνι.
Κράτα με όπου πατώ κι όπου παραπατάω
σφίγγε μου το χεράκι μου να μη λιποψυχήσω
ότι μ’ ακούει ο αδερφός εκεί στον Κάτω Κόσμο
σα θα χτυπώ τα πόδια μου, τα χώματα σαν τρέμουν
να στέλνω χαιρετίσματα, απ’ όλους μας χαμπέρι».
Πιαστήκανε και σύρανε κύκλο πολύ μεγάλο
κι όπως τα σήμαντρα βαρούν, τα βήματα πηγαίναν
κι όπως λαλούνε τα πουλιά, πατήσαν το τραγούδι.

Ώσπου ακούσαν οι νεκροί και χάρηκε η ψυχή τους
και τ’ αδερφού της λυγερής απ’ όλους περισσότ’ρο.
«Δείτε χορεύει η λεμονιά, η κόκκινη μηλίτσα!
Χορεύει η αδερφούλα μου κι εγώ την καμαρώνω!»