Στάθηκα λίγο μπρος την πόρτα σου και πάλι
πόσο θα ήθελα ν' ανοίξεις να σε δω
να νιώσω δεύτερη φορά την ίδια ζάλη
και να φωνάξω πως ακόμα σ' αγαπώ.

Κι όμως ακόμα μια φορά μες το σκοτάδι
είδα να κόβεται το όνειρο στα δυο.

Σ' αγάπησα, σ' αγάπησα,
σ' έβαλα πάνω κι απ' την ίδια τη ζωή μου.
Σ' αγάπησα, σ' αγάπησα,
όμως τι κρίμα που δεν είσαι πια μαζί μου.

Σ' αγάπησα, σ' αγάπησα
και στην καρδιά μου ακόμα αργεί να ξημερώσει.
Σ' αγάπησα μα ο πόνος μου
είναι αβάσταχτος κι αυτό θα με σκοτώσει.

Στάθηκα λίγο μπρος την πόρτα σου και πάλι
είχες τα φώτα αναμμένα γιορτινά,
το δρόμο πήρα με σκυμμένο το κεφάλι
για να γυρίσω στη σκληρή μου μοναξιά.

Κάποτε ήμουν η αγάπη η μεγάλη
μα τώρα έγινα ανάμνηση παλιά.

Σ' αγάπησα, σ' αγάπησα,
σ' έβαλα πάνω κι απ' την ίδια τη ζωή μου.
Σ' αγάπησα, σ' αγάπησα,
όμως τι κρίμα που δεν είσαι πια μαζί μου.

Σ' αγάπησα, σ' αγάπησα
και στην καρδιά μου ακόμα αργεί να ξημερώσει.
Σ' αγάπησα μα ο πόνος μου
είναι αβάσταχτος κι αυτό θα με σκοτώσει.