Πώς πήγε το φεγγάρι κι έγειρε
πώς πήγαν τα χρόνια μου
και γέρασα παίζοντας.
Μα δε γίνεται τέτοιας λογής
αντάμωση, δε γίνεται
να χαθώ κοιτώντας ένα απόβραδο
τ’ ανατέλλοντα άστρα,
τις εξαίσιες μετακινήσεις της σιωπής
μες στη σκέψη μου
και τα κίτρινα φύλλα
κάποιου Νοέμβρη.
Θα υπάρχει κάπου ένα ξέσκεπο
κι ένας λειμώνας χαράς απροσδόκητης,
θα υπάρχεις κάπου ποίηση
εντός μου τριγύρω μου.