Στην Ανδαλουσία ζούσε μια φορά
δράκος με γαλόνια και λογιών φτερά
ρήμαζε τα σπίτια του φτωχού κοσμάκη
κι έσταζε η καρδιά του πίσσα και φαρμάκι

Παραμύθι παραμύθι
πού `ναι τόσο αληθινό

Με πουγκί γεμάτο κι άδεια κεφαλή
διάλεξε για νύφη τη μοιριόκαλη
μα η γλυκιά αγάπη ο λαός το ξέρει
όταν την αρπάζεις γίνεται μαχαίρι

Παραμύθι παραμύθι
πού `ναι τόσο αληθινό

Ξόφλησεν ο δράκος ώρα του καλή
πήρε τον καλό της η μοιρόκαλη
κι ο λαός που ξέρει κι όλα τα νογάει
μόνο της αγάπης τ’ άστρο προσκυνάει