Μες το δρόμο τραγουδάω
τα τραγούδια που δεν ήθελες ν’ ακούσεις.
Στου FM τις μπάντες μπαίνω
συνηθίζω μέρα μέρα να γερνάω.

Μια συνήθεια η ζωή μου
λέξεις, μύθοι και ταξίδια εξωτικά.
Με κουπόνια ζεις ψυχή μου
και ο χρόνος μια αλήθεια εχθρικιά.

Πανοπλία η καρδιά μου
ακουμπάει και σκουριάζει στο κορμί σου.
Οδυσσέας η ματιά μου
ταξιδεύει σε απέραντο γαλάζιο.

Ανασταίνω τα όνειρά μου
και σταυρώνω όσα μου `λεγες πριν φύγεις.
Πελαγώνω κι η φωνή μου
ναυαγεί μέσα σε φράσεις που δακρύζουν.

Στ’ όνομά σου αίμα πίνω
μια μετάληψη ερωτική, αγία
σαν εικόνα Ταραντίνο
που `ναι όμορφα πνιγμένη μες τη βία.

Παίρνεις φόρα λογική μου,
ξέχασέ τον μου ουρλιάζεις και θυμώνεις.
Ιδρωμένη η αφή μου
ψάχνει μάταια μια γεύση απ’ το φιλί του.