Μήπως σε χτένισαν της άνοιξης ψιχάλες
και πήρες τ’ άρωμα της νυχτας τ’ ακριβό
Τα μυρωμένα σου μαλλιά γίνανε σκάλες
μ’ αυτές ανέβηκα ψηλά στον ουρανό

Απ’ της νύχτας το φως
κι απ’ του πόνου το αστείρευτο δάκρυ
θα φυτέψω σε μιαν άκρη
μια νεκρή Πασχαλιά
Και ντυμένος με φως
απ’ τα χείλη σου που θα φιλήσω
μυστικά θ’ ανταστήσω
τη νεκρή Πασχαλιά

Μήπως σε γέννησαν γαλάζια καλοκαίρια
κι είν’ η καρδιά σου απ’ τον ήλιο πιο ζεστή
Τα λαβωμένα μου φτερά γίναν αστέρια
και σαν φεγγάρι έχω στη νύχτα κρεμαστεί