Άκου να δεις, πόσα ονόματα
λένε τα δέντρα μέσα στα φυλλώματα.
Κάποια σκορπάνε ανεμομαζώματα,
άλλα γίνονται βουή κι αλλάζουνε χρώματα.

Κι ύστερα αρχίζω τα γνωστά καμώματα,
με το `να χέρι στα βαθιά ριζώματα
και το μυαλό στου ονείρου τα ψηλώματα,
να βάλω τάξη στ’ ανακατώματα.

Βρες ένα δρόμο, αλλά μη ξανοίγεσαι
και για όσα κάνεις, μάθε πως ευθύνεσαι.
Εύκολα η βλακεία μεταδίδεται
και το πιστό σκυλί πάντα προδίδεται.

Άνοιξ’ τα μάτια μες στη βρωμικη θολούρα,
η σκέψη σου κι η τέχνη μια καρικατούρα
Να το συνήθειο, να κι η ελληνικούρα
να το ρουσφέτι, να κι η αγιαστούρα.

Κι από τα τόσα σου γλεντοκοπήματα,
της μοναξιάς σου κράτα τα νυχτοπερπατήματα.
Κράτα μια στάση, είσαι στα τελειώματα·
μα δε γλιτώνεις απ’ τη βουή και τα καμώματα.