Προχτές σε είδα πάλι σε κάποιο χορό
κι ο άνδρας σου πλάι μιλούσε,
μεγάλη κυρία ψυχρή, σιωπηλή,
Μαργαρίτα, πώς περνά η ζωή.

Θυμήσου τα χρόνια στη Μονεμβασιά,
μπλου-τζιν και σκισμένα σαντάλια,
τριγύρω μας δέντρα, νερά και βουνά,
Μαργαρίτα, πώς περνά η χαρά.

Τώρα μες στα πλούτη ζεις βράδυ πρωί
και κυλά δίχως ήλιο η ζωή.