Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131402 Τραγούδια, 269598 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

Ο Δερβίσης - 1993      
 
Στίχοι:  
Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική:  
Σταμάτης Κραουνάκης


Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι
κάτω απ’ τη φούστα του Δερβίση
αναστενάζοντας φωτιές
Την πόρτα του άγνωστου χτυπάμε
Ξεχωρισμένοι εφ’όσον πάμε
Χώματα σώματα ψυχές

Σιγά σιγά και ταπεινά
Γιατί όποιος πίνει κοινωνά
Κι όποιος θυμάται φταίει
Κι όποιος φταίει τον Θεό ξυπνά

Πολλά τ’ ανθρώπου τα δεινά
Μα εκείνος πού’χει ζήσει
Γεννιέται χάνεται
Γυρνάει κι αισθάνεται ξανά

Πες πως ο θάνατος είναι ένα αμάξι
Που σκάρτα η φύση το’χει φτιάξει
Στον κόσμο να’ρθει μια βραδιά
Στα πονηρά να μας πλευρίσει
Πού ζούνε οι μόνοι να ρωτήσει
Αμάν και τάχα μου
Μας λέει κι η βλάχα μου η καρδιά




 Στατιστικά στοιχεία 
       Δημοφιλία: 88%  (5 ψήφοι)
      Αναγνώσεις: 9596
      Σχόλια: 2
      Αφιερώσεις: 0
 
   

 Δισκογραφία 
 
[1] Ανθρώπων έργα
1993
[3] Προσοχή Τρίφωνο
2008
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Αφιέρωσέ το κάπου
Νέα μετάφραση
Εκτυπώσιμη μορφή
Αποστολή με email
Διόρθωση-Συμπλήρωση
 
   
 
   Minos, Ανδρόνικος @ 09-05-2006
   francois sagan
19-10-2006 03:03
Αγαπητέ Theo εκεί είναι η ομορφιά του στίχου! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί το θάνατο ως κάτι φυσικό, έτσι κι αλλιώς! Πάντως είναι το πιο όμορφο κομμάτι σχετικά με τη ζωή και το θάνατο, που περιπλέκονται...
   Theo_APR
06-10-2006 04:17
Καπου άκουγα την Αλκηστη να λέει πως το τραγουδά τώρα μια τέταρτη πιο κατω απ'ό,τι στο δίσκο. Η οριακή ένταση τότε πάντως ήταν συγκλονιστική.
Το μόνο που απο πάντα με ενοχλούσε ειναι αυτό το "Πες πως ο θάνατος είναι ένα αμάξι / Που σκάρτα η φύση το΄χει φτιάξει" : πώς γίνεται ένα αμάξι να το έχει φτιαξει η φύση;


Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο