Είν’ η ζωή μια ρόδα που γυρίζει
ένας τροχός που δεν τον σταματάς
και το όνειρο κεράκι που φωτίζει
τη σκοτεινιά μιας άστατης καρδιάς.

Κι είν’ ο καιρός γραμμόφωνο που παίζει
και τώρα να, τελειώνει ο σκοπός
βαριά σιωπή τριγύρω στο τραπέζι
κι εσύ μετράς τα λόγια σου σκυφτός

Κι ο έρωτας, στο λέω, με ζαλίζει
σαν λούνα παρκ στην άκρη της βραδιάς
τρενάκι που σε πάει και σε γυρίζει
στα ψεύτικα παλάτια της χαράς.