Μάνα γλυκιά, φτωχιά μου μάνα,
στον κόσμο μόνη με παιδιά,
αντί να κάνεις τη ζητιάνα
τα χέρια σου έκανες σπαθιά.

Καταχείμωνο στα τρίστρατα εκίναγες
κι αλίμονο για το ψωμί μας πείναγες.
Ποιος βοριάς και ποια καμπάνα
θα σε τραγουδήσει, μάνα!

Ήσουνα φως μες στο κονάκι
κι ανάσα της παρηγοριάς,
εσύ κατάπινες φαρμάκι
και μέλι πότιζες εμάς.