Έφυγα και πήγα
σε χιλιάδες τόπους
σ’ άγνωστα λιμάνια
σ’ άγνωστους ανθρώπους

Μα όπου κι αν βρισκόμουν
σε στεριά ή σε νησί
μου `λειπε η Αθήνα
μου `λειπες κι εσύ

Τα πανιά μου γι άλλες χώρες είχ’ ανοίξει
και η καρδιά μου χρόνια άγκυρα είχε ρίξει
στου Σαρωνικού μας τις κρυφές
που μαζί σου με ξανάδαν χθες

Να `ταν Θεέ μου να μην έφευγα ξανά
να μη μου πει πάλι η μοίρα μου ξεκίνα
και τα χρόνια μου να ζήσω τα στερνά
από έρωτα γιομάτα κι απ’ Αθήνα

Είδα πολιτείες πλούσιες στ’ αλήθεια
κι έζησα όπως ζούνε μέσ’ τα παραμύθια
μα οι σκέψεις μου όλες γλάροι νοσταλγοί
πέταγαν σε σένα και σ’ αυτή τη γη

Στα λευκά φτερά του μ’ έπαιρνε τ’ αγέρι
και με σεργιανούσε στα γνωστά μας μέρη
που από χτες γεμίσαν κέφι κι ομορφιά
γιατί μας ξανάδαν πάλι συντροφιά